Juichen en huilen om water

Maandagochtend was het verschrikkelijk aan het regenen en Marijke belde op dat de school dicht bleef wegens een overstroming. Wij waren erg super blij. Want dit weekend hadden we niet veel geslapen. Dus wij sprongen juichend door de kamer en hebben snel ons pyjama’s weer aangetrokken om lekker terug in bed te duiken. Net toen we ons bedje weer wilde opzoeken ging alweer de telefoon. Marijke: of we even wilde kijken of er misschien water in de badkamer stond? En jawel, de douche stond al helemaal blank. Nog voordat we de teleurstelling, dat we voorlopig niet terug in bed konden, hadden verwerkt. Begon het water ook door de buitendeuren naar binnen te stromen. Nadat we de meeste meubels probeerden droog te zetten, stroomde het water met sneltempo het appartement in. Harald en Marijke waren natuurlijk erg bezorgt om hun meubelen, maar wij hadden al snel door dat we beter onze eigen koffer konden gaan pakken. Marijke en Harald hadden voor ons vervangende woonruimte regelt waar we een aantal dagen konden blijven.Toen we alles hadden gepakt en ondertussen tot ons enkels door riool water liepen, hebben we wel even een traantje moeten weg pinken we waren voorlopig ons vaste plekje kwijt.

Later bleek dat heel Paramaribo onder water te zijn gelopen. Sommige wijken staat het water tot over je knieën. Echt heel erg voor alle mensen die daar wonen en hun bezittingen moeten koesteren. Als je met je fiets of auto door het water gaat lijkt het net of je door een zee rijd en dat is best gek en komisch om te doen.

Wie kan dat vertellen hé, dat hij door een zee van water heeft gefietst met het water tot over zijn knieën en later zelf een auto heeft moeten duwen omdat de uitlaat volgelopen was. Wat kan water toch verschrikkelijk veel schade aan brengen. Al die houten huisjes waarbij de ratten nu over het erf rennen. Dan besef je weer eens hoe veel rijkdom andere mensen hier en wij in Nederland hebben.