Aapjes kijken & slangen vangen.

Na al deze indrukwekkende uitstapjes met pap en mam werd het tijd om bruin te worden en de stad te verkennen. Dus hebben we een bezoekje gebracht aan fort zeelandia. En wat geshopt, terrasjes gepakt en lekker gezwommen. Zo vlogen de dagen voorbij. Samen met mijn ouders heb ik ook mijn salsa certificaat op gehaald. Jaja, ik heb al weer twee maanden les achter de rug en dat word beloont met een getuigenschrift. Donderdag kwam steeds sneller voorbij en het werd al weer tijd om afscheid te nemen van mijn ouders. Dat was best wel even lastig. Ik vind het natuurlijk super om hier te blijven, maar er was ook voor mijn ouders nog veel meer te zien en te bleven. Dan is nu opeens een vakantie van twee weken super kort. Dus het werd snel tijd om weer lekker in het ritme te komen en te genieten van mijn andere vakantie week. Vrijdag zijn we dan ook naar de stad gegaan om een leuke trip te boeken voor de vakantie.

En maandag gaan we dan voor 4 op pad naar Blanche-Marie. We moeten voor op pad omdat we een lange reis voor de boeg hadden. Helaas vertrokken we echt op zijn Surinaams pas om 1 uur om uit eindelijk toch de bushbush in te trekken. En dan moeten we natuurlijk eerst even eten voor dat we echt op pad kunnen. Dus stopten we bij het vliegveld om daar wat bami te eten. Er stond ons nog een lange hobbel weg te gaan. Onderweg zijn we veel gestopt om wat te bekijken, te zwemmen of wat te eten. Toen ik lekker voorin de bus zat, te genieten van het uitzicht zag ik opeens wat door de bomen slingeren. Nu begon de trip pas echt. Super leuk dat je gewoon in het wild aapje kunnen zien springen. Langzaam aan werd het donker en reden wij steeds dieper in het bos in. Nog steeds waren we dieren aan het spotten nu met een grote lamp. En jawel we hadden geluk, Dion had een slang gespot in de bomen. En aangezien dat Michel, onze kok, een slangenfokker is moest die natuurlijk gevangen worden. Dus hij op zijn bloten voeten de bossen in, de boom in en hij ving met zijn blote handen de slang. En toen moesten wij natuurlijk allemaal met die wilde slang op de foto. Tuurlijk! Nou naar veel aarzelen heb ik het dan toch aan gedurfd. En heb ik hem even vast gehouden. Oke, die slang moest dus mee om te fokken. En hij lag de rest van de reis dus in onze bus. Jaja, gewoon tussen onze benen. Nou ja, maar niet te veel bij nadenken dus… en toen wisten we nog niet van de rest van de beesten die we allemaal tegenkomen deze trip. Maar goed dat later in mijn verhaal. Midden in de nacht kwamen we aan bij een houtzagerij. Er waren twee plaatsen waar we konden slapen. Alleen toen we bij de arbeiderswoningen (houten barakken van 2 bij 2 die mij deden denken aan een concentratie kamp) aan kwamen werden wij als 15 bakra’s aan gestaard alsof ze daar nog nooit vrouwen hadden gezien. En leek het ons dus niet zo’n slim idee om daar zo dichtbij te slapen. Dus we hebben gekozen voor de hut midden in de bossen. Daar hebben we onze hangmatten geknoopt, zijn we wat gaan eten en daarna wij we lekker in onze hangmatten gekropen. Midden in de nacht schrok ik wakker van een soort hard gegalm. Dit waren dus de brulapen! Schitterend om mee te maken. En daarna ben ik weer ingedommeld, om vervolgens de volgende dag weer wakker te worden door de ara’s (papegaaien) die krijsend overvlogen. Dat is geweldig toch!

Na het ontbijt zijn we op weg gegaan om verderop in de rivier te zwemmen en te picknicken daar hebben we ook de eerste stroomversnelling bekeken. Het was heerlijk weer en we zijn zwemmend en zonnend daar wat langer gebleven dan gepland. Laat in de middag zijn we op weg gegaan naar Apoera een indianendorp aan de grens met British Guyana. Onderweg hebben we weer heel wat avonturen beleeft. Zo zijn we gaan tanken bij een creoolsdorp en daar werd er een schattig kindje bij ons in de bus gestopt. Met het aanbod deze te adopteren. Wij waren natuurlijk meteen helemaal gek op zo’n schatje, maar na even met hem gespeeld te hebben, hebben we hem toch maar terug gegeven. Eenmaal weer op weg hebben we een Toekan gespot (je weet we die zwart/wit/gele vogel met die grote brede gele snauvels). Ook hebben we tijdens de reis een slang overreden en zijn we even uitgestapt om ook deze slang van dicht bij te bekijken. De bestuurders van een achter ons rijdende vrachtwagen, die ons niet kon inhalen, kwamen ook even kijken. Alleen waren zij de wagen vergeten op de handrem te zetten. En aangezien we op een helling geparkeerd stonden was dit een levensgevaarlijke situatie. De vrachtwagen kwam recht op ons en onze busjes af. De mannen die er bij waren rende naar de wagen toe om die tegen te houden. Eén man kwam klem te zitten tussen ons busje en de wagen. En zette het op een luid schreeuwen omdat hij ribben haast werden gebroken. Één van de mannen wist in de wagen te springen en hem tot stilstand te brengen. Wij waren nog van de schrik aan het bijkomen toen we meteen belande in het andere avontuur. De vrachtauto had ons nu namelijk wel ingehaald en was verder gereden. Wij hadden nog wat naar de slang staan kijken, om vervolgens toch maar te besluiten om hem te laten gaan, want hij had een deuk opgelopen van de aanrijding. Al hadden we nu wel een groot probleem. De wegen zijn door het vele regen haast onbegaanbaar en er reed nu een vrachtwagen voor ons die alle wegen kapot maakte en de putten nog groter. En volgens onze gidsen zouden we nog zo’n slechte weg moeten begaan dat als die vrachtwagen eerst zou passeren we zeker vast zouden komen te zitten. Dus wij in de achtervolging. Inmiddels reden wij zeker 10 min achter de wagen. Wij reden dus zeker 80km/u in de achtervolging. met als gevolg dat we regelmatig met onze hoofden tegen het dek van de bus belandde. Net voor het slechte stuk haalde wij gelukkig de vrachtwagen in. Maar het had niet mogen baten. Want hoe hard we ook probeerde er over heen te crossen we bleven toch vast zitten. Sta je dan midden in de jungle met tot de deuren bauxiet slik rond 12 ’s nachts. Er zat voor de heren niets anders op dan eruit stappen en duwen. En wij dames mochten gelukkig blijven zitten. Maar ook wij hebben natuurlijk geholpen. Want Carmen kroop achter het stuur en wij, Elise, Kelly en ik hebben haar in alle macht aangemoedigd (en gefilmd). Gelukkig waren we na ongeveer een kwartiertje zwoegen los geraakt en konden we weer verder. Maar niet voordat Edwin (onze held, de vriend van Carmen) zich had verkleed. Want hij was van onder tot boven oranje van het duwen. Ton ging de rit nog twee uurtjes door. Waarin we natuurlijk nog een slang hebben gevangen en meegenomen. Nog wat gegeten hebben bij een Sula (stroomversnelling) en daarna mochten we eindelijk na het verjagen van een aantal kakkerlakken slapen in een gasthouse op Apoera.
Na een wat korte nacht waren Kelly en ik rustig aan het wakker worden buiten in een hutje. We waren daar de beeldschone blauwe en rode ara aan het bewonderen. Tot ik opeens naar het dak keek en een ongelofelijke grote spin zag zitten. Mij god! Wat is z’n vogelspin groot. Maar wat ik toen nog niet wist is dat deze nog veel groter konden worden. Dus we zijn maar snel uit het hutje weg gegaan. Gelukkig dat we in een bed hebben geslapen en niet in een hangmat. Na een goed ontbijt met lekker broodjes en knakworst waren we klaar voor de rest van de reis naar Blanche-Marie. Voordat we vertrokken mochten we allemaal de ara nog even vasthouden. Super gaaf en groot zo’n beest joh. Maar ook wel een beetje eng want hij beet soms wel een beetje. In de bus kwamen we er al snel achter dat de weg ’s nachts was verslechterd. En er stonden 2 beetje hinderlijke heuvels op het programma dus dat beloofd wat. Hier en daar wat gestopt te zijn om wat aapjes te bekijken begrepen we wat er bedoeld werd met hinderlijke heuvels. Dat betekend dus drie keer een poging de berg op en dan weer naar beneden om vervolgens de vierde keer toch boven te komen. Ook zijn we een brug over gestoken waar zeker een meter planken ontbraken. Waardoor je dus op de frame van de brug reed. Dood eng dus. Na een rit van 3 uurtjes kwamen we aan bij het dorp waar we zouden overnachten. En daar wist Dion wel een vogelspin te wonen. Wil ik die wel zien?? Gelukkig bleef hij in zijn huisje zitten en kwam hij alleen ’s nachts eruit om te jagen. Maar toen Elise ging kijken waar ze haar hangmatje ging hangen zag ze de volgende vogelspin recht boven haar. Michel onze kok heeft hem voor ons weggejaagd. Alleen een probleempje hij rende recht op het huisje van die andere spin af. Waardoor hij uit zijn holletje kwam. En toen.. toen wist ik hoe groot een vogelspin kan worden. Jemig! Na zoveel spinnen avontuur was Kelly bang geworden. En hebben wij tweetjes besloten onze matjes niet op te hangen en in de bus te gaan slapen. Maar nu was het dan echt tijd voor de watervallen. Waarvoor we zoveel uur en avontuur voor over hadden gehad. Na ongeveer 7 minuutjes lopen waren ze daar dan adembenemend groot en mooi. We zijn lekker nat gespetterd en zijn voor een rugmassage in een valletje gaan zitten. Dat is pas genieten! ’s Avonds hebben we lang rond het kampvuur gezeten en gezellig zitten kletsen. Op het vuur lag een haas die we onderweg van jagers gekocht hadden. Die hebben we dan ook ‘lekker’ opgegeten. ’s Morgens zijn we na nog even gechilld begonnen aan de terug reis. Na zoveel uurtjes en dagen op weg te zijn geweest werd het steeds gezelliger in de auto. En hebben daarom ook de gekste spelletjes gespeeld. En rolde de tranen over onze wangen van het lachen. Op de terug weg reden we weer langs dat creoolse dorp, waar de vader van dat lieve jongetje om een lift vroeg. Hij had een cadeautje mee voor zijn oma meegebracht die in de stad woonde. En haalde trots een gerookte brulaap uit de doos die hij had meegebracht. En wij hebben die natuurlijk even geproefd. En als je wilt weten hoe het smaakt….. dan moet je echt een keertje op bezoek in Suriname!