Hallo Parimaribo

Hallo Paramaribo!

In het vliegtuig worden we meteen op de proef gesteld met de Surinaamse cultuur en een hadden een uur vertraging. Wow! Wat duurt zo’n vliegreis lang! Het vliegtuig was best krap en dan zit je naast een leuke en gezellige Surinaamse dame die ons met haar verhalen alvast een voor proefje geeft van de mooie en minder mooie kanten van Suriname. Ik krijg al helemaal zin in de Surinaamse vruchten en gezelligheid. Het eten en drinken in het vliegtuig is lekker en goed verzorgt. Je kunt van alles drinken en hapjes tussendoor gewoon zelf pakken. We hebben dan ook met z’n allen een bailey’s genomen en geproost op Paramaribo. Ook zijn er gezellige stewardessen, die het de tijd een stuk sneller doen gaan. En dan is het eindelijk zo ver en gaan we landen. We zien naar zolang eindelijk weer land en héél véél groen! Best gek eigenlijk om naar zoveel water opeens boven een tropisch regenwoud te vliegen. Het uitzicht in schitterend en belooft veel. Als we het vliegtuig uitstappen is het lokale tijd 6 uur en komt de warmte ons meteen te gemoed! En is het meteen duidelijk waar de naam van het vliegveld ‘Zanderrij’ vandaan komt. Je land namelijk letterlijk op een zandvlakte en daarom heen het regenwoud. Op het vliegveld is het lang wachten voor de douane en merken we dat alles op z’n dooie gemakje gaat. Eenmaal buiten is het 8 uur en staat robbert ons op te wachten bij een busje. Hij legt de chauffeur uit waar ons verblijf zal zijn. ‘Oja, bij die ene palmboom?!’ reageert hij. Na ongeveer een uur rijden zijn we gelukkig heel aangekomen. (toch een beetje vreemd om aan de linkerkant te rijden) We komen terecht bij een typisch Surinaams huis. Welke palmboom van de vele bedoelde ze nu eigenlijk? Het huis ziet er goed verzorgt uit en we worden verwelkomt door de gastvrouw Marijke en haar man. Gelukkig het eerste avontuur hebben we overleeft.

Welkoms diner!

Na een korte rondleiding door het huis en het versleep van de koffers. Werden we uitgenodigd om bij Marijke en haar man om bij hen thuis (bovenverdieping) te komen eten. En we konden op ons nuchtere maag meteen aan de wijn. Wel eerst even de muggen uit de glazen vissen en drinken en eten maar! Gebraden kippenpootjes, varkensvlees op zijn Surinaams (deze was niet te eten!) en zelfgemaakte friet en een lekker salade! Even wat eten was best lekker, na zo’n lange reis! Vond alleen de zelfgemaakte sausjes voor over de kip en de salade wat vies ruiken en die heb ik dan ook niet geproefd. Volgens Elise waren ze ook erg heet dus was wel bij dat ik mij hier niet aangewaagt had. Ik had het trouwens veel te druk met het in de gaten houden van kleine salamanders die (wat heel normaal blijkt te zijn) over de muren van de keuken liepen. Goed! Dit vind ik dus niet fijn. Nadat de wijn fles leeg was en ik vele muggenbulten rijker konden we dan eindelijk onder de klamboe gaan slapen.



De salamander!

IE! De volgende ochtend hadden wij dus ook een salamander op het gordijn in de woonkamer. Daar moesten we natuurlijk een foto van maken! Dus wij heel dapper een beetje bij beetje dichterbij en Elise had de eerste foto al gemaakt. Toen ik ook heel dapper probeerde de salamander op de foto wilde zetten viel deze op de grond en vloog hij door het huis. En wij, op onze blote voeten, dus ook. Maar goed wij hebben hem dan nu wel op een foto en filmpje!